EMOZIONANTE

به نام خدا
سلام؛

آرامش، می‌تونه تو گوش کردن به صدای بارون باشه،
یا تو تماشای دریا.
می‌تونه تو سکوت و تنهایی باشه،
یا دیدن رفقا.
می‌تونه تو کاری باشه که دوسش داری،
مثلا خلق یه اثر هنری،
یا خوندن یه کتاب خوب ...

یا هر چیز دیگه.

در هر حال،
تک‌تک ما،
تو لحظه‌لحظه زندگی‌مون،
پیِ آرامش دَوانیم.
هرجا،
به هرشکلی که پیدا بشه.

ولی
همه اینا،
با همه آرامشی که برات به ارمغان میارن،
خیلی زودگذرن.
می‌رن و آرامششونم با خودشون می‌برن،
و باز تو می‌مونی و دغدغه جایگزین کردن یه چیز جدید،
چیزی که آرامش راست‌راستکی بیاره برات،
و هی عین ماهی سُر نخوره از دستت.

ما آدما، عین رودی هستیم که "باید" به دریا بریزه.
راه دیگه و کارکرد دیگه‌ای هم نداریم!
پس هرچی به دریا نزدیک‌تر شیم،
به هدف حقیقی‌مون نزدیک‌تریم،
و درنتیجه آرام‌تریم.
و برعکس ...

این وسط، هرچیزی که ابزاری بشه برای نزدیک‌تر شدنمون به هدف، حالمونو خوب‌تر می‌کنه.
اگه درس خوندنم،
غذا خوردنم،
حرف زدن و سکوتم،
و خلاصه

دونه دونه قدم‌هایی که برمی‌دارم،
برای اینه که به دریا نزدیک‌تر شم،
اول و وسط و آخر همه این کارها، آرامش دارم.
آرامشی که می‌مونه.

وجود ما، از خدا و وابسته به خداست و جز بازگشت به آغوش خدا، غایتی نداریم.
پس "باید" خدایی شیم.
تو این راه، سنگ‌ریزه هست،
لغزش هست،
سختی و تنگنا هست،
ولی اول و وسط و آخرش آرامشی هست که بهت انگیزه حرکت می‌ده.
به خودت و هرکس که باهات در ارتباطه.
نیرویی که می‌کشه و می‌بره و به مقصد می‌رسونه.
هر کاری که رابطه‌تو با خدات قوی‌تر کنه،
آرامشتو بیشتر و حالتو خوب‌تر می‌کنه.

........................
پ.ن.
1. الا بذکر الله تطمئن القلوب؛ "ذکر" یعنی یادت باشه، یادت باشه، یادت باشه ...
2. آرامش، یعنی خودِ تو، که دستگیر و پناهی و می‌بَری و به مقصد می‌رسونی (إِنْ ذُکِرَ الْخَیْرُ کُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ مُنْتَهَاه). تولدت مبارک آرامِ دل.
3. آخرین جمعه سال و نیمه شعبان و اول بهار و قرن نو و دلِ بی‌چاره‌ای که محکوم به صبره ...